Hve margt er það líf sem í moldinni býr,
það mundu og gæt þar að,
hvar svolítið hræddur burt snigillinn flýr
og smámaurinn nagar blað.
Og fiðrildavængi og blómanna blöð
ég bið þig ei skemma nú,
því víst mega fiðrildin vera eins glöð
á vorin sem ég og þú.
Hjá lítilli þúfu er lóa á kreik,
hún læddist um urð og mel.
Við ólukkans varginn er alla tíð smeyk
og eggin sín felur vel.
Æ, syngdu nú lóa, þinn lofgjörðaróð,
um lífið og hreiðrið þitt
og minntu hvern á sem að heyrir það hljóð
að hugsa um búið sitt.
Er þrösturinn hljóðnar og sólin er sest
ég sitja við gluggann má
og spenna þar greipar í birtu sem berst
svo brosmildum stjörnum frá.
Og þá fyrir sjúkum og beygðum ég bið,
að berir þeim vor í geð
með fugli og blómi, Guð leggðu þeim lið
og láttu þau gleðjast með.
Kristján Valur Ingólfsson